Mag ik toegeven dat ik het allemaal wel een beetje zat ben? Al ruim vijftig jaar loop ik rond op deze vreemde planeet vol mensen die lijken te zijn gestopt met evolueren. Mensen die hun denken beperken, niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze te lui zijn om verder te kijken dan hun eigen behoeftes. Waarom zou je leven zoals het leven bedoeld is—samen—als je ook kunt leven voor jezelf?
Ik merk steeds vaker dat in mijn omgeving het eigenbelang het enige belang is. Argumenten van anderen worden niet gehoord, genegeerd of simpelweg weggewuifd. Waarom zou je rekening houden met de beperkingen van een ander, als jouw eigen ongemakken blijkbaar zwaarder wegen? Empathie lijkt steeds meer uit de mode geraakt, terwijl degene die zich wél probeert in te leven, als ‘lastig’ wordt bestempeld. Maar misschien ben ik die ‘lastige’ persoon… en durf jij dat niet toe te geven?
De groei van een persoonlijkheid.
“Ja, ik vind dat bij alles menselijkheid voorop hoort te staan”.
Het is onderhand al 3 maanden geleden dat ons landje werd getrakteerd op Tweede Kamerverkiezingen en de formatie besprekingen liggen in een kruisscheurende spagaat. Argeloos, misschien wel arrogant, wordt door de rechtse oude stempel partijen (de gevestigde orde), VVD, CDA en D66, met Mark Rutte voorop, de Zwarte Piet naar Jesse Klaver, fractievoorzitter van GroenLinks toe gespeeld. Er zou vooral geen overeenkomst bereikt worden over het migratie vraagstuk. De gemaakte verontwaardiging van de fractievoorzitters en daarnaast de voornamelijk rechtse gevestigde media is veelzeggend.
O, wat is mijn masker sterk! Nog steeds kunnen de mensen, waarvan ik het moet hebben, niet door mijn masker heen prikken. Ik sta alleen, alleen Anja begrijpt zo nu en dan een glimp. Ik wil mensen de ruimte geven mij te helpen, maar hoe doe ik dat? Ik ben niet anders gewend dan mijn gezicht strak te houden en mezelf te ontkennen.