Werk?

(Leestijd ± 6 minuten)

Ik zou heel graag weer aan het werk willen. In het verleden heb ik altijd met veel plezier gewerkt. Lange dagen, verantwoordelijkheden en veel stres, daar betaal ik nu misschien de rekening voor, maar het heeft me nooit tegen gestaan. De laatste 6 jaar heb ik nog 4 pogingen gedaan om min of meer een baan te bemachtigen. 3 Goed bedoelde pogingen van reintergratie bureaus zijn helaas aan mij voorbij gegaan.

De eerste poging resulteerde in uiteindelijk een nieuwe psychiatrische sessie bij het GGZ, zij zagen geen heil in het weer aan het werk gaan van mij. Eerst moesten mijn psychiatrische problemen behapbaar worden voordat überhaupt gekeken kon worden naar mijn mogelijkheden.

De 2e poging kwam voort uit mijn behandeling bij het GGZ. De eerste stap zou zijn het vinden van vrijwilligers werk. Ik werd geholpen met het verkrijgen van een WMO status zodat de begeleiding die ik eventueel nodig had, betaalt kon worden. Al snel had ik een plaats gevonden bij een bloembinderij cq. zorgboerderij. Ik heb immers, naast een sociale opleiding, ook een opleiding tot bloembinder gevolgt. Ik kon aan de gang gaan als assistent van de bloembinder. Opruim werkzaamheden, het leeghalen van oude bloembakjes en het aansnijden van net binnen gekomen bloemen die de morgen op de veiling gekocht waren en het schoonmaken van de emmers waar de bloemen in bewaard moesten worden. Ik werkte meestal samen met een wat ouder vrouwtje dat moeite had met het overzien van de werkzaamheden die zij als taak kreeg. Ik heb een lange tijd met haar samen gewerkt en kon het goed met haar vinden. Ik kreeg er steeds meer taken bij en mocht soms zelfs, onder toezicht, bloemstukjes afmaken. Het moment was daar. Het ging even wat minder met me. Even een periode van een wat diepere depressie gooide roet in het eten en ik moest voor een wat langere tijd verstek laten gaan.

Toen ik weer wat opgekrabbeld was heb ik mijn gezicht weer laten zien op de bloembinderij. De eigenaar vroeg aan me hoe het met me ging. Terwijl ik begon met antwoorden draaide hij zich om en liep weg. Hoe goed ik ook dacht voorbereid te zijn op verschillende situaties, van deze stond ik toch echt met mijn mond vol met tanden. Ik had erg veel respect voor deze heer gehad. Respect dat opeens geen plaats meer bij me kon vinden. Het maakte mij boos. Gelukkig, ik heb begeleiding en deze is er mede om voor mijn belangen op te komen. Voor een stukje bescherming te zorgen op momenten dat dat voor mij minder vanzelfsprekend was. Zijn reactie was; als ik me hier in ga mengen dan kan het zijn dat ik ook de belangen van de andere deelnemers schaad, je moet hier zelf met hem zien uit te komen. Ik ben daarna niet meer terug geweest en het rare vind ik, ik heb ook nooit meer iets van hun kant gehoord. Jammer.

De 3e reintergratie verliep ook weer vanuit het UWV. Via contacten van mijn reintegratie begeleider van het UWV kon ik in aanmerking komen voor een beschutte werkplek bij de sociale werkplaats in Roermond. De werkzaamheden die ik de eerste weken te doen kreeg waren er op gericht om te kijken hoe ik met verschillende situaties om ging. Helaas waren de dames die verantwoordelijk waren voor de observaties en verslaggeving ziek en werden ze vervangen door een goed betaalde ZZP-er. Hij hield zich voornamelijk bezig net de aanwezigheids registratie, het aan het werk houden van de mensen die ter observatie mee draaiden en het pochen over hoeveel hij wel niet verdiende met deze vervang klus.

Toen het tijd werd om door te stromen naar een concrete vaste afdeling die aansloot bij mijn mogelijkheden was er niets anders over mij bekent dan dat ik een harde werker was.

Samen met mijn persoonlijke begeleidster heb ik een profiel opgesteld met daarin de voorwaarden waaraan een vaste werkplek zou moeten voldoen;

• Regelmaat, vaste werzaamheden,
• Vaste begeleider, vast aanspreekpunt,
• Enige uitdaging aan de werkzaamheden,
• Geen geestdodend werk,
• Rustige werplek met zo min mogelijk prikkels van buiten,
• Begeleiding door iemand die de tijd voor me kon nemen om eventuele problemen vroegtijdig te signaleren,
• En nog een paar voorwaarden die ik niet meer helemaal weet……

Uiteindelijk kon ik terecht bij de fietsen-assemblage lijn. Een plaats waar voor een grote Nederlandse fiets-fabrikant, fietsen in elkaar gezet werden. Het was een fabriekslijn waar hard gewerkt werd. Nou ga je aan hard werken zeker niet dood maar mijn werkprofiel werd volledig genegeerd. Ik werd elke dag aan een ander onderdeel van de lijn gezet. De ene dag was ik wielen aan het vastzetten en de volgende dag waren het de kettingen die gelegd moesten worden. Geen geestdodend werk maar o zo chaotisch en zeker niet vrij van zoveel mogelijk prikkels van buiten af. Elke dag werd ik geconfronteerd met een andere “ploegbaas” met steeds weer zijn eigen benadering.

Na ongeveer 2 weken was ik welkom bij mijn persoonlijke begeleidster voor een tussentijdse evaluatie. Zij schrok van de persoon die zij zag zitten. Depressief, overprikkeld, agressief en dood ongelukkig. Ze heeft me ziek gemeld. Tot het moment dat mijn tijdelijke contract bij de sociale werkplaats afliep heb ik niets meer gehoord. Ik ben nog wel 3 keer bij de plaatsvervangend bedrijfsarts geweest maar daar is het verder bij gebleven.

De vierde keer dat ik in Roermond bij een werkbegeleider van het UWV ben geweest was 1 blik in mijn dosier voir haar voldoende om aan te geven dat het geen zin had om voorlopig nog een poging te wagen.

Ik wil even vooropstellen dat alle pogingen uit zijn gegaan van eigen initiatief, niet omdat ik moest!

De toekomst?

Ik wil weer wat gaan doen. Ik wil al langer wat doen en heb een tijdje geleden besloten de stoute schoenen aan te trekken en me weer te richten op vrijwilligerswerk. Volgens mijn voorwaarden en op een manier die voor mij behapbaar is. Ik heb vroeger altijd mensen in mijn omgeving geholpen met Computer problemen. Wist ik geen oplossing voor een probleem dan was ik snel in staat toch een oplossing te vinden. Inzicht, snel-lerend en logisch denken? Daarnaast heb ik heel veel geduld met het uitleggen van “hoe te werken met een computer”. Al moet ik iets 10 keer uitleggen, ik neem er de tijd voor en heb het geduld om er de tijd voor te nemen.

Ik ben mij er bewust van dat het aangaan van sociale contacten en het duidelijk en geduldig uitleggen van oplossingen cq. gebruiks-voorbeelden erg veel van mij kunnen vergen. Een valkuil van mij zou ook kunnen zijn dat ik te veel voor de mensen wil doen en daarmee mijn grenzen snel overschrijdt en doorga terwijl mijn lichaam en geest STOP roepen. Voor mij is het daarom erg belangrijk om voor mezelf duidelijke regels op te leggen en deze ook concreet uit te dragen.

• Maximaal 1 klant per dag,
• Maximaal voor de duur van 1 1/2 uur per sessie desnoods bij te houden met een wekker,
• Houden aan van te voren gestelde werkzaamheden,
• Ruimte inbouwen voor het sociale contact, gescheiden van het werk houden,
• Duidelijk uitdragen dat wanneer het niet gaat, ik de mogelijkheid heb om de afspraak te verzetten,
• De diensten alleen op een niet commerciële manier aanbieden, ondanks de 1 1/2de tijds-restrictie, tijdsdruk voorkomen,
• Mijn diensten alleen aan mensen aanbieden die een duur betaalde gelijke service niet kunnen betalen of mensen die extra aandacht nodig hebben zoals bijvoorbeeld 50 plussers (geen brood roof willen uitvoeren).

De website heb ik al geruime tijd klaar ( ItsYosy IT en Ondersteuning. ) alleen nu de volgende stap zetten. Een stap die een behoorlijke drempel voor mij opwerpt, het de boer op gaan, klanten werven, naar klanten gaan en vertrouwen in mezelf hebben.

Wordt vervolgt!