Ik heb me altijd prima kunnen redden. Logica en regels zijn een goed uitgangspunt wanneer je aan het werk bent of omgaat met mensen die, net zo als ik, de logica omarmen. In een werksituatie vertrouwde ik op een werknemer/ werkgever relatie. De werkgever had altijd gelijk ongeacht wat ik er zelf van dacht. Was ik het niet eens met een beslissing of opdracht van een werkgever dan kon ik daar tegen in gaan. Ik gebruikte logica bij mijn motivatie en ik kreeg gelijk of ik kreeg niet gelijk. Wanneer ik “boos” werd omdat ik niet gelijk kreeg was dat gebaseerd op logica. Het leek een emotie te zijn maar dat was het niet. Het was een kwestie van een logische redenatie van oorzaak en gevolg, echte emoties kwamen er niet aan te pas.
Mijn autisme was in deze situaties geen belemmering. Doordat alles logisch was werd er geen beroep gedaan op mijn eigen emoties. Het was volledig uitgaan van wat ik door de jaren heen geleerd had. Doordat ik veel aan het werk was waren de contacten in mijn privé leven snel en oppervlakkig. Mijn basis kennis is altijd voldoende geweest om met de meest voorkomende situaties om te gaan, diepgang haalde ik uit gemeenschappelijke interesses en het daar uit voortvloeiende geneuzel. Vluchtige contacten, op bijvoorbeeld het schoolplein wanneer ik één van mijn zonen van school haalde, waren een ramp. Koetjes en kalfjes zijn aan mij niet besteed.
Onderhand ben ik al ruim 6 jaar niet meer aan het werk. De logica en de regels zijn niet meer voldoende om mij de juiste houvast te bieden. De autisme en depressie hebben de flexibiliteit met een mokerslag uit mijn gereedschapskist verwijderd met als gevolg dat ik een niet te vervullen behoefte aan structuur heb gekregen.
Mijn wereld is klein geworden. Toen ik in 2010 vanuit Assen naar Limburg verhuisde heb ik alles achter me gelaten. Ik hoopte in Limburg een nieuwe start te kunnen maken. De rust die Limburg mij echter bracht heeft geleid tot een nieuwe vorm van bewustwording. De oppervlakkige contacten waar ik mee te maken kreeg waren van een ander kaliber dan dat ik gewent was. In het milieu waarin ik terecht kwam was niet gebaseerd op logica maar ging veel meer uit van de basale emoties. Emoties die ik niet ken en waarvoor ik geen logische verklaring kan vinden. Het gevolg is dat ik nu erg veel moeite heb met het aangaan van relaties en nog belangrijker, het begrijpen van beweegredenen. Waarom reageren mensen niet zoals de logica dat van ze zou verwachten? Waarom reageren mensen vanuit hun emotie en niet vanuit hun gezonde verstand?
De bewustwording van deze handicap is niet bevorderlijk voor het op peil houden van mijn depressie. Het maakt me nog eenzamer als dat ik al ben. Naast het gebrek aan contact met mensen die dezelfde interesse hebben als dat ik heb, ben ik vrijwel niet in staat om me aan te passen en aan te sluiten bij interesse die uitgaan van het koetje en kalfje principe.
Ik snap niets van het omgaan met mensen op basis van emoties en dit leid vaak tot conflicten. Conflicten waar ik vervolgens veel moeite voor moet doen om ze te doorgronden, ze zijn niet logisch. Ik heb nog veel te leren, ach het houd me van de straat!
Yosy
