Ik weet nog, ik was aan het werk. De buitenschoolse opvang was de hele dag open toen ’s morgens de eerste berichten binnen kwamen dat er in New-York een vliegtuig in één van de Twin-Towers was gevlogen. Toen even later de andere toren ook geraakt werd door nog een vliegtuig was al snel duidelijk dat dit geen normaal ongeluk was. Amerika was Under Attack!!!!
Het kwam dichtbij op het moment dat twee van de kinderen die op de buitenschoolse opvang ook nog eens een Amerikaanse achtergrond hadden. Ze hadden familie in het getroffen gebied, het was heftig voor hen.
Gisteren was het vijftien jaar geleden dat de Westerse Wereld in zijn hart werd getroffen. Langzaam maar zeker zijn we gewend geraakt aan het leven met terroristische aanslagen. De snelheid en de directheid van de nieuwskanalen en de sociale media doen ons haast geloven dat elke aanslag er ééntje op ons persoonlijk is. We beleven het van heel dichtbij en voelen intens mee met de slachtoffers. Terrorisme doet gewoon pijn en ontwricht de samenleving.
Gisteren werd overal op de wereld de historische aanslag van elf September 2001 herdacht. Bijna drieduizend mensen zijn een bijna mythische heldendood gestorven. De nabestaanden en de Westerse Wereld voelt nog steeds de pijn en de verontwaardiging.
Osama bin Laden, opperhoofd van Islamistische terreurorganisatie “Al Qaida” heeft de Westerse Wereld een belofte gedaan. Wij stoppen niet eerder met het plegen van aanslagen dan, dat alle miljoenen Islamitische slachtoffers, van de westerse drang om de islam er onder te krijgen, gewraakt zijn.
Ik vind het goed om stil te staan bij traumatische gebeurtenissen. Wij, de Westerse Wereld, hebben het recht om zo een afschuwelijke gebeurtenis, die iedereen in de Westerse Wereld raakt, een plaats te geven. Herdenken is een goede, zeker maatschappelijke manier om met een sociaal trauma als deze om te gaan. Het is nodig om met minder angst verder te gaan. Toch wil ik een vraagteken zetten bij deze gebeurtenis, is de manier waarop wij er momenteel mee omgaan; het herdenken van de tragische dood van ruim zevenentwintighonderd onschuldige medemensen, wel helemaal eerlijk?
Het is legitiem om onder het mom van zelfverdediging andere landen binnen te vallen. Ongeacht wat het eigenlijke motief is, zolang een land, en dan met name, een machtig land als de Verenigde Staten, het nodig acht dat een ander land aangevallen moet worden, dan wordt dat geaccepteerd. Militaire interventie is een toverwoord dat veelvuldig door de mensen die het moeten weten, gebruikt wordt. De laatste twintig jaar zijn bij deze schijnbaar noodzakelijk interventies ruim viermiljoen doden gevallen. Veelal islamitische burgerslachtoffers die gewoonweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Interventies worden op afstand gevoerd. Veelal is een druk op een knop voldoende om veel onschuldige slachtoffers te maken. Er wordt vrijwel geen onderscheid gemaakt tussen een ziekenhuis, een school, een woonwijk of een militair complex.
Heeft een land het recht om zich te verdedigen? Wanneer een leger verantwoordelijk is voor deze ruim viermiljoen slachtoffers dan is dat schijnbaar acceptabel. Wanneer er, in naam van deze slachtoffers, wraak wordt genomen, dan kan dat niet. De zevenentwintighonderd slachtoffers van de aanslag op de Twin-Towers moeten herdacht worden. De slachtoffers die daarvoor de aanleiding zijn, daar hebben we het maar niet over? Denken we in mensen die meer en mensen die minder waard zijn?
Wij, het westen, hebben recht op onze herdenkingen. Maar plaats het wel in perspectief. Vergeet niet waarom deze slachtoffers gevallen zijn en wees niet verontwaardigd wanneer er eens, door een schijnbaare zwakkere tegenstander, zo hard wordt teruggeslagen. Wij zijn de deze oorlogen begonnen, niet zij.
We zijn allemaal mensen! Toch?
Yosy
