Het is onderhand al weer twee maanden geleden dat de sleutel van ons huisje in het Roermond Veld ingeleverd is bij onze vorige huurbaas. Onze nieuwe woonplaats , Belfeld, is ten opzichte van het Roermond Veld een oase van rust. Dat is op zich niet zo raar, wie heeft er immers van Belfeld gehoord? Ik, tot ik de woningadvertentie op het internet vond, tenminste niet. Maar ik kom dan oorspronkelijk ook uit het noorden van het land en Limburg?, ben er als kind wel eens geweest maar daar blijft het dan ook bij. Vooralsnog, “Belfeld is het!”.
Waarom terug kijken? Sinds vandaag wordt Funda, de toonaangevende woonsite van Nederland, verfraaid met een mooie advertentie van het huisje waar wij bijna vijf en een half jaar lief en leed gedeeld hebben. Voor mij een mooi moment om even terug te kijken en af te sluiten.
Buurten worden vorm gegeven door de mensen die er wonen. Wanneer je als nieuwkomer in een buurt komt wonen dan is het slim om je aan te passen aan de gewoontes die er in die buurt gemeengoed zijn. Nu was het in het Roermondse veld voornamelijk een cultuur die duidelijk niet meer die was die mijn vriendin zich herinnerde uit haar jeugd. De koffiekannen gingen niet meer van buur naar buur tijdens de warme zomeravonden. De deuren moesten ’s avonds nu wel op slot want er waren veel mensen die niet te vertrouwen waren. Nee, het was een cultuur van ieder voor zich en allemaal voor de buurt. Nu is het niet zo dat deze buurt veel verschilt van andere sociale wijken maar opvallend was wel dat het voor mij moeilijk was om echt aansluiting te vinden bij wat “normaal” was.
Er heerste een keiharde Roddel cultuur. De eerste ontmoeting met één van onze buurvrouwen was er een met een waarschuwing. We woonde er nog niet eens en waren nog bezig met het leggen van de nieuwe kliklaminaatvloer toen zij nieuwsgierig de woning kwam inspecteren. Even controleren wat voor een vlees ze in de kuip had en ons vooraf even waarschuwen voor de verschillende andere buurvrouwen. Binnen no-time waren wij bijgepraat over de slechte eigenschappen van de andere buren. Trots presenteerde de buurvrouw zich als een vrouw die er plezier aan beleefde om collega’s het leven zuur te maken; “De achterlijke collega op haar werk moest er maar voor zorgen dat er een patatje klaar stond aan het eind van de werkdag, anders zwaaide er wat!”. Een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Ik vind het belangrijk om open en eerlijk te zijn dus ik heb onze beperkingen niet onder banken of stoelen gestoken. Niet dat dat direct belangrijke beperkingen waren maar, zeker voor mij, een signaal afgeven dat ik niet altijd reageer zoals er van me verwacht wordt.
De vijf en een half jaar die wij in het huis in het Roermondse veld hebben doorgebracht kan ik vrij kort omschrijven. Erg ongezond en onplezierig. Geterroriseerd door de buurvrouw die ons waarschuwde voor alles en iedereen. Geterroriseerd door de roddelkoningin die hoog op de sociale ladder stond en waarvoor veel mensen bang waren en daarom alles geloofde wat ze zei. De buurvrouw die zelf ruzies uitlokte met scheldpartijen tot gevolg. Ruzies waarvan wij later beschuldigd werden; “Hoe durfden we, met zijn tweeën tegen zo een weerloze vrouw!”. Ze was zo lief (en wij waren achterlijke gekken).
Haar leugens en bedrog gingen zelf zo ver dat wij er op werden aangekeken dat we niet op haar crematie waren geweest. We wisten pas echt dat ze overleden was nadat een andere buurvrouw op de morgen van de crematie verbaast vroeg of we nog niet klaar stonden om naar de crematie te gaan. Nooit een overlijdens bericht gezien, ook niet in de krant. De buurt sprak schande over onze afwezigheid (Ook al had ik een bericht gekregen, ik was toch niet gegaan). Haar overlijden? Laten we het op Karma houden.
Over de dode niets dan goeds (dat is toch iets cultureels want de meeste mensen worden na hun dood afgerekend op wat ze in hun leven uitgevreten hebben) en eigenlijk zou ik ook niet moeten schrijven over deze persoon. Helaas heeft zij de periode dat wij er leefde zo gedomineerd en heeft zij zo een grote negatieve invloed gehad op ons leven (en dat van de omgeving) dat ik gewoon niet anders kan. Ik hoop die vijf en een half jaar met deze blog enigszins achter me te kunnen laten en af te sluiten.
Tuurlijk, ik ben ook niet heilig, ik ben ook maar een mens. Maar ik denk dat wij voldoende hebben gedaan om bij te dragen aan een veiliger en plezieriger leven. Gesprekken, tot het moment dat het bedreigingen en intimidatie werden, niet uit de weg gaan. Buurtbemiddeling inschakelen. De politie meerdere keren te woord staan en openheid van zaken geven. Welwillend zijn. Ach, boter op mij hoofd!
Ik neem de lessen van het Roermondse Veld voor lief en houd contacten vanaf nu nog oppervlakkiger. Ik ga genieten van de rust en ruimte die ons nieuwe huisje ons biedt. Roermond vaarwel! Case Closed.
Yosy
(Het zal me niets verbazen wanneer er binnenkort weer politie voor de deur staat omdat ik deze blog schrijf, de koffie staat klaar. Het zal niet de eerste keer zijn en ik zal hem dan ook vanzelfsprekend weer verwijderen.)
