De motor ronkt zachtjes en gestaag. De muziek van The Cure vult de auto. Het volume staat niet te hard en niet te zacht. Ik voel dat ik langzaam slaperig wordt. Het enigste dat dit moment niet perfect maakt is de geur van de uitlaatgassen die langzaam de auto vullen.
Het wordt donker, mijn ogen vallen langzaam dicht, de muziek verdwijnt naar de achtergrond en maakt plaats voor een serene rust. Rust met ruimte voor mijn liefste gedachten. Anja, mijn twee engeltjes, Martin en René. Alles dat goed is geweest. Een serene rust en respect…………….
Het komt niet zo ver. Ik heb nog dingen om voor te leven. Mijn dierbare. Ik wil ze niet opzadelen met mijn tekortkomingen. Mijn keuzes mogen best een impact hebben op hun leven maar deze impact zou te groot zijn. Zeven jaar geleden dacht ik dat ik de keuze al gemaakt had. Ik maakte een fout, het plastic over mijn gezicht zat te strak en ik raakte in paniek. Ik heb er toen uiteindelijk voor gekozen te blijven leven. Misschien zal ik daar voor altijd spijt van hebben.
Ik leef maar veel momenten van geluk heb ik niet. Ja, Anja en mijn kids geven mij het gevoel te leven, zij geven mij geluk. Het wordt alleen altijd overschaduwd door het verlangen naar het volgende. De rust, een doel.
Alle hulp die mij is aangeboden is verdwenen in die diepe somberheid. Het raakt me niet meer, ik onderga het en probeer het te accepteren. Een glimlach naar buiten, een vriendelijk woord. Het masker zit strak, begrip kent ook zijn grenzen. Ik mag verlangen zolang het daar maar bij blijft. Ik mag 100 keer beleven zolang het maar bij een belevenis in mijn gedachten blijft. Ik denk dus ik besta…………en leef.
Yosy
