Leegte, ver van de werkelijkheid. Nog nooit ben ik zo ver weg geweest. Het is een reis die ik liever niet maak maar wat is het alternatief? Alles afgezegd. Geen hoofdpijn poli meer. De autisme therapie? De intake? Afgezegd. Mijn psychiater? Ik heb geen nieuwe afspraak meer met hem. Zijn secretaresse heeft nog wel ingesproken op mijn voice mail, 9 december is dokter Martens weer in Roermond. Nou niet voor mij. Ik ga niet meer. Pillen………………? Alleen die ik slik tegen maagpijn. Daarvan weet ik zeker dat hij werkt!
Ik ga zelf wel op onderzoek uit. Ondanks dat ik me niet kan herinneren ooit zo tegen alles op te hebben gezien, heeft me dat tot nu toe net zo ver gebracht als al die veredelde automonteurs. Ik kreeg trouwens een mailtje van mijn ziektekosten verzekering; er waren weer een paar bedragen gedeclareerd. Naast mijn normale pillen declaraties stond er deze keer een bedrag van rond de € 300,- bij. € 300,- waarvoor? Nou het eerste gesprek bij de neuroloog werd ondersteund door een psychiater van het Paas, de psychiatrische afdeling van het Laurentius ziekenhuis in Roermond. Deze psychiater, die als enigste advies had dat ik 6 keer per dag 5 minuten zou moeten gaan wandelen, rekent voor zijn bijdrage van maximaal een kwartiertje, het wandeladvies, € 300,-? Maar ik ben wel in 1 keer door mijn eigen risico heen!
Nee, wat dat betreft, hulpverleners? Ik ben blij met de kennismaking die ik een tijdje geleden heb gehad met een persoon, laat ik hem “Joost” noemen. Joost komt 1 keer per week 2 uurtjes langs om, via een persoonsgebonden budget, mij te helpen. Waarmee, moeten we nog duidelijk op papier gaan zetten, maar hij is er in ieder geval 2 uur per week. Tenminste iets goed dat voort is gekomen vanuit de inzet het GGZ. Mijn voormalige begeleidster heeft het aanvragen van een PGZ in gang gezet. Voorlopig praten we voornamelijk. We praten over van alles en nog wat.
De laatste keer hebben we het o.a. over mijn vermeende autisme gehad. Ook al heb ik in mijn vorige post aangegeven nergens meer last van te hebben, om mijn autisme kan ik gewoonweg niet heen. Ik loop er dagelijks tegen aan, ik ben een autist.
Ik weet alles van gevoelens maar de link naar de echte gevoelens is er gewoon niet. De echte gevoelens komen alleen maar uit in een donkere plaats waar ik verder alleen depressiviteit mee kan associëren. Een plaats waar ik me veel te vaak bevind. Ik ga er van uit dat de belangrijkste vaardigheden die je in je leven nodig hebt in de eerste 8 tot 10 jaar in je leven worden gevormd.
Een van de vaardigheden is gerelateerd aan het gebruiken van de link tussen de echte, de oer gevoelens die elk mens heeft (bij mij alleen zwart en donker) en de echte wereld. Het leggen van de verbindingen tussen de prikkels uit de echte wereld en de gevoelens die die prikkels teweeg kunnen brengen. Het ervaren van een goed gevoel wanneer je een knuffel krijgt, een stukje waardering, dat je er mag zijn, enzovoort. Ik weet dat geknuffeld, gewaardeerd te worden en het besef dat je er mag zijn goed voelt. Ik weet dat het goed voelt omdat ik dat weet maar voelen?
Helaas weet ik weinig van mijn jeugd. Ja flarden zijn blijven hangen maar hoe het echt was, daar kan ik alleen maar naar gissen. Goede, plezierige ervaringen die ik heb gehad, de ervaringen met mijn opa van moeders kant. Bij hem had ik het idee welkom te zijn en gewaardeerd te worden. Verder zijn de herinneringen negatief en niet aanwezig.
Ik was denk ik een jaar of 7 toen ik aan het eind van de middag, door de etter van de buurt , ben “ontvoerd”. Hij was zeker 3 jaar ouder dan mij en ik was dus geen partij voor hem. Onder dwang van het in elkaar geslagen te worden heeft hij me mee genomen naar het vuurtoren duin. Hij heeft me vast gebonden en uiteindelijk flink uitgescholden en in mijn buik gestompt. Gewoon omdat hij dat leuk vond, hij was tenslotte de etter van de buurt. “Wanneer je iemand verteld dat ik je heb meegenomen dan doe ik je wat aan!”. Het was al avond toen hij me weer heeft laten gaan. Vanzelfsprekend was ik te laat thuis, het begon al donker te worden. Ondanks de bedreiging heb ik huilend verteld wat er gebeurt was. Ik werd niet getroost, ik werd niet geloofd, het was mijn fantasie. Ik kreeg straf omdat ik te laat thuis was en werd zonder eten naar bed gestuurd.
Vol trots liet ik mijn rapport zien aan de opa en oma van vaders kant. Ja, mooi, maar Alinda…………. Bij alles heb ik te horen gekregen dat Alinda beter was. Nooit eens dat ik te horen kreeg dat ik iets goed had gedaan. Alinda. die twee weken jonger is dan mij, deed alles beter. Nooit de mogelijkheid gekregen om te leren ergens trots op te zijn. Mijn kinderen ondervinden nu nog steeds de gevolgen hiervan. Ik vind het verschrikkelijk moeilijk enthousiast te zijn wanneer ze mij hun rapport laten zien. Het voelt zo slecht en zo zwart, de associatie met de momenten dat ik een mooi rapport had, sorry jongens. Weet dat ik trots op jullie ben ongeacht wat jullie doen!
Dat zijn wat mij betreft mijn herinneringen die hadden moeten bijdragen aan het leggen van de verbanden tussen de echte wereld en de oer gevoelens.
Liefde van mijn ouders? Welkom voelen? Gewaardeerd voelen? Geborgenheid? Sorry pa en ma, het zal er allemaal wel geweest zijn ik kan me er alleen niets van herinneren. Ja, de knal op mijn arm, wanneer ik als puber weer eens het bloed onder pa zijn nagels vandaan had gehaald. Materialistisch ook niets tekort gekomen.
Mij ex heeft me moeten leren “Ik hou van jou!” te zeggen. Ik durfde het niet!
Toch knap van Joost. Al die psychiaters en psychologen zijn nooit bij deze herinneringen en al zeker niet bij de verbanden die misschien wel aan de basis van mijn onvermogen bij mijn gevoelens te komen liggen. Twee uurtjes praten met Joost heeft deze schimmen naar boven gebracht!! Petje af. Een mooi startpunt van mijn, misschien wel, nieuwe reis. Wie zal het zeggen?
Yosy
