“Een diep gevoel van leegte en zwart heeft mijn leven gekleurd. Een gevoel van waardeloosheid en uitzichtloosheid heeft mij omarmt als een deken van genot. Een vriendschap die alles overheerst en die mijn andere gevoelens te niet heeft gedaan. Mij vertrouwdheid in goede en slechte tijden. Een gevoel dat zo intens en vertrouwd aanvoelt dat het het enigste gevoel is dat ik nog ken en weet te waarderen. Een waardering die de wens naar een nog donkerdere en rustigere plaats doet verlangen. Een plaats die alleen van mij vandaan wordt gehouden door de gevoelens die ik heb voor de levende wezens in mijn directe omgeving. Laat ik die los dan komt mijn diepste wens tot vervulling en verlaat ik deze plaats, en begin een reis die mij rust en vertrouwen zal geven.
Mijn grootste vriend en mijn ergste vijand. Steeds neem je meer plaats in mijn hart. Niets laat je daar voor ongeschonden. Alles moet voor je wijken, mijn vrienden, mijn werk, mijn vriendin en mijn kinderen. Straks ik zelf? Alleen nog zwart en een leeg gevoel, is dat wat je wil? Ik hou van jou en toch haat ik je. Ik wil je omarmen je bent zo vertrouwd, maar ik moet je afstoten. Mij krijg je niet! Laat nog iets bestaan!” (geschreven door mij toen ik in een van mijn diepste depressieve periodes zat.)
Ik weet niet hoe lang ik een “last” ben geweest voor mijn omgeving. Ik leefde in een roes die voortkwam uit het idee dat ik goed bezig was en wist niet meer om te gaan met de dingen die zich in mijn omgeving afspeelde. Me blij en gelukkig voelen was er niet meer bij. Het niveau van de gevoelens lag op een normale dag ongeveer gelijk aan de gevoelens van een “normaal” persoon op het moment dat hij een erg slechte dag had. Een dag waarop een normaal persoon zou zeggen; “ik heb last van een herfst depressie, ik voel me flink somber!”. Slechte dagen lagen voor mij nog een stuk dieper. Zo diep dat het enigste gevoel dat ik nog kende boosheid en frustratie was. De momenten dat ik nog kon genieten waren de momenten die ik met mijn kinderen door bracht en dan nog voelde ik mezelf schuldig dat ik me daar niet gelukkig mee kon voelen. Emoties waren schaars en als ze al naar boven kwamen dan waren ze heftig en destructief. Emoties waar ik zelf niet mee om kon gaan en al helemaal de mensen in mijn omgeving niet. Gevolg is dat je langzaam maar zeker steeds verder in een sociaal isolement terecht komt. Een spiraal naar beneden die bijna niet te stoppen is. Een destructief pad waar geen eind aan lijkt te komen en waar je zonder echte hulp niet uit kunt komen. Een moment waarop alleen de dood nog een optie is…………………………. (geschreven door mij toen ik in wat minder diepe depressieve periodes zat.)
Ik heb wel eens gedacht; Je kunt beter kanker hebben dan depressief zijn. Wanneer je kanker hebt kun je tegen iedereen zeggen “ik heb kanker” en mensen begrijpen dan dat je heel ziek bent. Er kunnen twee dingen gebeuren, of je geneest en leeft verder of je geneest niet en dan ga je waarschijnlijk binnen niet al te lange tijd dood. Wanneer je zegt dat je depressief bent dan reageren mensen daar in eerste instantie op door te zeggen; “O, je bent soms een beetje somber” de tweede reactie is dat ze vaak wel iemand in hun omgeving kennen die ook last heeft van een herfst depressie. Je voelt je onbegrepen, het is meer dan alleen een somber gevoel. De zekerheid dat je leven en dood hebt is er niet meer, alleen het verlangen naar een eind aan het diepe gevoel dat in de loop van de tijd ook je bondgenoot is geworden.
Een depressie is iets dat je overkomt, net zoals elke andere ziekte, alleen zit deze in je hoofd. Naast dat er een aantal neurologische aanwijzingen zijn dat er bepaalde stofjes in je hersenen niet voldoende worden aangemaakt, waardoor je je down gaat voelen, heeft een depressie ook heel veel te maken met de manier waarop bepaalde denkpatronen een weg in de paden van het automatisme zijn gesleten. Denkpatronen die voornamelijk te maken hebben met de manier waarop je omgaat met emoties. Denkpatronen die er voor zorgen dat je op een voor jou logische manier reageert op situaties die er in je omgeving afspelen. Denkpatronen die jou het gevoel geven dat niemand je mag en dat niets gaat zoals jij zou willen dat het gaat. Ze zijn niet reëel en sluiten nauwelijks aan bij de manier waarop een normaal mens er mee om zou gaan of naar de wereld kijkt.
Ondanks dat ik verschillende therapieën heb gehad en genoeg theorie in de praktijk heb gebracht, zit ik nog steeds in een depressie. Eendepressie die nu al 15 jaar in min of meerdere periodes zijn hoofd opsteekt. Langzaam maar zeker kom ik er achter dat het niet alleen je denkpatronen zijn die je depressief houden maar dat ook de chemie in je hoofd een belangrijkere rol speelt. De aangereikte handvatten zijn mooi om te gebruiken maar zolang de chemie blijft zoals hij is dan zal verbetering uitblijven. Ik heb sinds kort een nieuwe psychiater. Een psychiater die achter mij staat wat betreft mijn ideeën over de chemische onbalans. Ik krijg nu dus nieuwe pillen, steeds meer, merk weinig verschil, elke keer als de dosis verhoogt wordt dan voel ik me even iets beter maar helaas is dat steeds van korte duur.
Eerder geplaatst op yosy.nl (15-05-2015)
Reacties zijn gesloten.