Mag ik toegeven dat ik het allemaal wel een beetje zat ben? Al ruim vijftig jaar loop ik rond op deze vreemde planeet vol mensen die lijken te zijn gestopt met evolueren. Mensen die hun denken beperken, niet omdat ze het niet kunnen, maar omdat ze te lui zijn om verder te kijken dan hun eigen behoeftes. Waarom zou je leven zoals het leven bedoeld is—samen—als je ook kunt leven voor jezelf?
Ik merk steeds vaker dat in mijn omgeving het eigenbelang het enige belang is. Argumenten van anderen worden niet gehoord, genegeerd of simpelweg weggewuifd. Waarom zou je rekening houden met de beperkingen van een ander, als jouw eigen ongemakken blijkbaar zwaarder wegen? Empathie lijkt steeds meer uit de mode geraakt, terwijl degene die zich wél probeert in te leven, als ‘lastig’ wordt bestempeld. Maar misschien ben ik die ‘lastige’ persoon… en durf jij dat niet toe te geven?
Ik heb altijd geprobeerd de mensen om mij heen te helpen, naar beste kunnen. Niet om er iets voor terug te krijgen, zeker niet voor geld. Gewoon, omdat ik geloof in geven. Hulp moet kunnen bestaan in vertrouwen dat we elkaar op andere momenten ook bijstaan—een cirkel van wederkerigheid, zonder schuldgevoel.
Maar zodra ik zélf een keer moeite heb om overeind te blijven, zodra ik wat tijd voor mezelf nodig heb, lijkt niemand begrip op te kunnen brengen. Geen vragen, geen interesse, alleen afwijzing. Alles wat ik voor iemand gedaan heb, alles wat ik gegeven heb met oog voor zijn beperkingen… telt dat dan niet meer? Bestaat mijn waarde slechts in dienst van de ander?
Wanneer communicatie wordt dichtgetimmerd met smoesjes, wanneer er geen dialoog meer mag zijn, dan wordt zelfs verantwoordelijkheid geweigerd. Argumenten als: “Je hebt de politie gebeld!” Maar is er ooit gevraagd waarom? Hebben ze zich ooit afgevraagd wat mij daartoe heeft gebracht? Bedreiging… Intimidatie… De angst… En dan is hij maar zijdelings betrokken, maar zelfs dan weigert hij verantwoordelijkheid te nemen voor wat hij faciliteerde.
Ik ben het zat. Stik er maar lekker in.
Ooit zul je de gevolgen écht voelen. Op het moment dat je mij nodig hebt, zal ik er niet zijn. Want ik kies voortaan voor mezelf. Ik heb het recht om “ik” te zijn. Om mezelf op de eerste plaats te zetten en te leven. Niet in functie van een ander, maar als mens.
Yosy
