En dan opeens. De wereld staat op zijn kop. Het is onderhand bijna 3 maanden geleden dat ik meteen na de endoscopie door de arts apart werd genomen. Al maanden waren er vage klachten. Vermoeidheid, veel hoesten en het gevoel dat ik een maagverkleining had gehad. De shoarma schotel waar ik normaal geen problemen mee had, kreeg ik nog maar voor de helft op. Elke stap leek moeite te kosten. Moe, veel slapen.
De arts was direct; “wat ik tijdens de endoscopie heb gezien laat geen mogelijkheid voor een andere diagnose, u heeft kanker! Een duidelijk gezwel aan het end van uw slokdarm!”.
Alles wat tot dat moment een ver-van-mijn-bedshow was geweest werd opeens werkelijkheid. De dood was tot nog toe altijd in mijn directe omgeving latent aanwezig door de zware depressieve episodes die ik geregeld doorliep. Nu werd dat me ontnomen. Kanker is veel definitiever. Eerder was het een keus; leven of dood, nu wordt die keus me ontnomen. De macht is weg, het draait nu om genezen of dood gaan. Het is de kanker die nu de beslissing gaat nemen, zeker met de diagnose slokdarm kanker, een van de agressiefste vormen van kanker.
Op de een of andere rede, ik heb er vrede mee. Ik kan me wel druk maken om alles wat ik wil, maar het besef dat ik de controle kwijt ben geeft een besef dat het draait om hoe je met je energie omgaat. Ook al heb ik niet meer de keuze van overleven, het is wel iets waar ik naar kan streven. De energie die ik in boosheid, verontwaardiging, verdriet en ontkenning zou steken kan ik veel beter gebruiken om bij te dragen aan mijn genezing. Mijn beperkte energie inzetten ter bevordering van mijn genezing en begrip.
Het is niet alleen de kanker die veel energie kost maar ook het onbegrip bij mensen in mijn omgeving. Ik merk dat mensen anders naar je gaan kijken wanneer je de diagnose kanker hebt gekregen. Mensen zijn bang, het lijkt wel alsof je een enge ziekte hebt. Mensen houden afstand. Mensen durven je geen hand meer te geven. Mensen weten niet meer wat ze moeten zeggen. Het zijn de onzekerheden die ook bij hen partte spelen. De onbekendheid, het ver-van-mijn-bedshow principe. Het geconfronteerd worden met de dood die om het hoekje loert.
Ik zie het als mijn taak om kanker, zeker in mijn omgeving, geaccepteerd te krijgen zodat mensen het niet alleen zien als iets heel slechts maar ook als een kans. Je hoeft niet bang te zijn voor kanker, probeer je energie op een positieve manier te gebruiken, zodat degene met kanker zich gezien en gehoord voelt. Zelfs met kanker heb je een toekomst en kun je dromen. De overlevingskansen worden met de dag groter.
Overleven
Onderhand zijn we alweer bijna 3 maanden verder. Ik heb de eerste reeks van vier chemokuren achter de rug. Een hele dag aan een infuus waar de chemische stoffen waar je je kinderen zo ver mogelijk van weg wilt houden, zo giftig zijn ze, je lichaam in stromen afgewisseld door 2 weken rust om de chemo zijn werk te laten doen. Een giftige cocktail die tot in de kleinste adertjes alle plekjes in je lichaam bereiken en daar hun werk doen. Niet alleen de kankercellen worden aangevallen, maar ook veel gezonde cellen met alle gevolgen van dien. Ik ben al jaren bekend met diabetes type 2 en mijn glucose waardes binnen de aanvaardbare grenzen houden was een hele opgaaf. Misselijkheid, verstopping en dan weer buikloop. Extra opnames in het ziekenhuis omdat mijn ontlasting weigerde te stoppen met het nadoen van een open riool of juist het tegenovergestelde. Haaruitval, mijn lieve vrouwtje heeft me een gegeven moment maar kaal geschoren. Ik verhaarde meer dan onze katten. De neuropathie die er voor zorgde dat elk contact met kou mijn lichaam in een Tesla Coil leek te veranderen. Maar tot nu toe gaat het goed, ik mag niet klagen.
Je wordt bijgestaan door een heel team van deskundigen. De huisarts wordt door de behandelaars van alles op de hoogte gehouden. De verpleegkundigen proberen alle handelingen zo aangenaam mogelijk te maken. De oncoloog. Het chirurgisch team. De interne geneeskundige. De diëtiste en natuurlijk mijn vrouw.
Nu is het wachten op het moment dat mijn kanker de grootste slag toegebracht kan worden; de chirurgische ingreep. Omdat het gezwel in mijn slokdarm zit, zal deze volledig verwijderd worden. Mijn maag wordt uitgerekt en zal de functie van de slokdarm over geen nemen. De chirurg gaf aan dat het straks een soort stortkoker wordt die ook nog eens geleerd moet worden dat hij geen maag meer is; “hij is nu een slokdarm!”. Nou, veel succes, probeer dat maar eens duidelijk te maken aan een maag?
Tot nu toe hebben ze nog geen uitzaaiingen gevonden. Zolang dat zo blijft, ziet het er goed voor me uit en kan ik volledig herstellen. Ik heb echter nog een lange weg te gaan. Na de eerste serie van chemokuren volgt binnenkort de operatie. De operatie wordt gevolgd door weer een serie van chemokuren. Wanneer dat allemaal achter de rug is dan volgt er nog revalidatie. Het zijn allemaal marathons die veel schade aan mijn lichaam en geest achterlaten.
We gaan er voor! Een ding staat voorop en dat is HOOP! Hoop is alles wat we nog hebben!
Yosy
