Ach ik ben ook wel eens somber. Ik noem dat ook niet meteen een depressie. Stel je niet zo aan. Een veel gehoorde opvatting over een veel voorkomende ziekte die meer met je doet dan veel mensen denken. Een beknopte opsomming;
Er zijn veel soorten depressies. Zodra er spraken is van een langer aaneengesloten periode van somberheid dan kan er al spraken zijn van een depressie. Het is normaal dat je na een traumatische gebeurtenis, het overlijden van een dierbare, het beëindigen van een relatie of bijvoorbeeld het verliezen van je baan een periode meemaakt waarin je somber gevoelens hebt. Doorgaans worden deze sombere gevoelens in de loop van de tijd vanzelf minder. Er is in deze gevallen dan ook niet direct sprake van een depressie. Wanneer de sombere gevoelens blijven en na verloop van tijd niet minder worden dan kan gesproken worden van een depressie. Het op een normale manier doorgaan met het leven, genieten en plezier hebben worden tegen gehouden door het niet goed kunnen doorbreken van de denkpatronen die gekoppeld zijn aan de gebeurtenis die heeft plaats gevonden.
Een depressie kan ook ontstaan door het steeds herleven van een traumatische gebeurtenis die al veel eerder heeft plaats gevonden. Belevenissen uit het hedendaagse leven kunnen lijken op een traumatische gebeurtenis die lang geleden heeft plaats gevonden. Iemand die heeft leren omgaan met deze eerdere traumatische gebeurtenis en de ruimte heeft gekregen het te verwerken zal geen problemen hebben met de belevenis in het hedendaagse leven. Wanneer de traumatische gebeurtenis niet goed is verwerkt dan kan de belevenis in het hedendaagse leven een herinneringen oproepen aan de gevoelens die bij de oude traumatische ervaring horen. Stel je hebt tijdens je jonge volwassenheid een baby verloren. Zeker een aantal jaren geleden was het heel gewoon dat je het er naar een paar maanden niet meer over had. Er werd vrijwel geen ruimte gegeven om te leren om te gaan met het verlies en er was zeker geen begeleiding om het een plaatsje te geven. Nu heden ten dagen is het geconfronteerd worden met een geboorte van een kind al genoeg om geconfronteerd te worden met je eigen traumatische ervaring. Het geconfronteerd worden met de geboorte van een kind is genoeg om de gevoelens van het overlijden van je eigen baby al genoeg om een periode van somberheid in te leiden die uiteindelijk kan uitmonden in een depressie.
Wanneer er een depressie ontstaat door het geconfronteerd worden met een traumatische ervaring uit het verleden dan wordt deze veroorzaakt doordat er in je hersenen een pad is ingesleten. Dit pad loopt langs de gevoelens die zijn opgeslagen in je hersenen en het gevolg zijn van de onverwerkte traumatische ervaring. Dat wil niet zeggen dat je niet treurig mag zijn bij het geconfronteerd worden met bij de geboorte van een baby maar het is niet de bedoeling dat de gevoelens die bij de traumatische ervaring horen je leven gaan beheersen en dat je in een depressie terecht komt.
Beide hierboven omschreven voorbeelden zijn over het algemeen goed te behandelen. De huisarts zal antidepressiva voorschrijven en je doorverwijzen naar een GGZ of een vrijgevestigde therapeut die je cognitieve gedragstherapie zal geven. Cognitieve therapie is er op gericht om de ingesleten paden in je hersenen anders aan te leggen.
In het eerste geval leer je de gedachte die er zijn ontstaan en zorgen voor de sombere gevoelens om te buigen en minder somber te laten zijn. In het tweede geval leer je de gevoelige plaats te omzeilen door een ander denkpatroon in te laten slijten dat niet via het pijnlijke pad loopt. Beide gaan om het leren herkennen van gevoelens die kloppen en gevoelens die niet kloppen. Tijdens cognitieve gedragstherapie leer je niet kloppende gevoelens, die gerelateerd zijn aan gedachten die niet kloppen, om te buigen in gedachten die wel kloppen met de daarbij horende kloppende gevoelens. Je zou het kunnen vergelijken met een autorit van A naar D waarbij je steeds via C gaat. C is een plaats waar je een ongeluk hebt gehad en deze plek doet je aan pijn denken. Je kunt echter ook leren om van A naar D te gaan via B. Je neemt dan een andere weg dan via C en voorkomt op die manier om met de pijn van C geconfronteerd te worden. Je leert op een andere manier te denken en ook hoe je zelf controle krijgt over je gedachten.
Natuurlijk komt er veel meer bij kijken dan dat ik hier omschrijf het gaat me dan ook meer om de verschillende soorten van depressies die er zijn aan te geven.
Een hersenbeschadiging of overmatig alcohol of drugsgebruik kunnen het zelfde effect hebben alleen is het omkeren en bijsturen van de gevoelens dan veel moeilijker. Een hersenbeschadiging, overmatig alcohol of druggebruik hebben vaak een uitwerking op de fysieke en chemische werking van de hersenen en zijn daarom veel moeilijker te behandelen. Zolang de fysieke gesteldheid of de chemische werking zijn aangetast zal een cognitieve behandeling zoals ik hierboven omschreven heb veel minder effect hebben. Vaak wordt in deze gevallen gekozen voor een cocktail aan medicijnen en eventueel extremere vormen van behandelingen die vaak vervelende bijwerkingen hebben.
De laatste vorm die ik wil beschrijven is de vorm die volgens mij gedeeltelijk gelijk is aan de depressie waar ik aan leid. Mijn depressie is een gevolg van het gebrek aan het inzicht hebben in gevoelens die het gevolg zijn van mijn Autisme. Deze vorm wordt bij mij versterkt door het niet in balans zijn van de chemische processen in mijn hoofd. Mijn denkpatronen zijn anders dan bij de gemiddelde mens en dat maakt het voor mij heel moeilijk om aansluiting te vinden. Ten dele kan ik dat teniet doen door bewust met situaties om te gaan maar helaas is dit maar een tijdelijke oplossing en kost deze mij steeds meer moeite. Cognitieve therapie werkt bij mij maar ten dele omdat het in mijn hoofd aan middelen ontbreekt om oorzaak en gevolg op een natuurlijke manier te laten verlopen. Wat er nu eerst was, het autisme of de chemische rotzooi is zoiets als het kip en het ei verhaal maar zeker is dat ze elkaar in stand houden en versterken. Medicatie is voor mij alleen een tijdelijke oplossing, ik kom steeds weer uit op hetzelfde, een dieper depressie.
Voor de duidelijkheid, een depressie overkomt je en is zeker niet je eigen schuld. Meestal ligt er veel meer aan ten grondslag. Hoe je het ook went of keert, een depressie is een ziekte. In sommige gevallen zelfs een dodelijke ziekte waarbij die elk jaar te veel slechtoffers maakt. Denk daar eens aan als je ook eens een sombere bui hebt. Een depressie is meer, veel meer.
Yosy
