Er zijn in het leven twee zaken die vast staan. De rest is “Part of the Game”. Iedereen wordt geboren en iedereen zal ooit sterven. Liever morgen dan vandaag, maar uiteindelijk steven je na je geboorte af naar een onvermijdelijke einde. De rest is bijzaak en gelijk een loterij.
De tijd tussen deze twee momenten is de tijd die je wordt gegeven en waar je mee kunt doen wat je wilt. Voor de meeste mensen kabbelt het leven voort. Het komt zoals het komt. Zonder dat je je het direkt bewust bent begin je bij je geboorte al met sterven. Voor veel mensen is de geboorte het startschot voor een aan God gewijd leven. Je leven wijden aan god is in wezen niets anders dan je voorbereiden op de dood. Je leeft een aan God gewijd leven maar om één doel te bereiken, een plaatsje in de hemel (Uitzonderingen daargelaten). De kerk heeft dat doel eeuwen lang als presmiddel gebruikt om mensen te sturen en te manipuleren, te doen wat volgens de kerk leid tot dat plaatsje in de hemel. Angst voor de onbekende, de dood, is een drijfveer om een waardig leven te leiden.
Ik denk dat mensen de behoefte hebben om hun leven waardig af te kunnen sluiten. Geen losse eindjes achter laten zodat je in vrede kunt sterven.
Ik heb het vermoeden dat afgelopen donderdag onze buurvrouw overleden is. Ze leefde samen met haar man erg op zichzelf en ik vermoed dat dat ook de manier is waarop ze heen is gegaan. Stil, doordrongen van privacy. Zo stil dat wij niet anders kunnen dan vermoeden dat ze overleden is. Het enige concrete dat ik gemerkt heb is het verschijnen van een uitvaart auto. Deze neertroostige auto stond donderdag middag bij de buren voor de deur. De rest van het weekend is het rustig. Aan de parkeerplaatsen bij ons in de straat merk ik op dat ik de auto’s van haar kinderen een aantal keren heb zien staan. Ik heb de kleinkinderen verschillende keren horen spelen. Onze huizen kunnen nogal rumoerig zijn.
Ook al leef je je hele leven toe naar dit ene moment, het is een eenzaam moment. Ook al heb je veel mensen om je heen, sterven doe je uiteindelijk alleen. Het moment zelf is voor jezelf en is misschien wel de overgang naar de beloofde hemel.
Ik heb sinds we hier wonen verschillende keren flinke ruzie met de buurvrouw gehad. Ik heb gehoopt dat ze zou sterven zonder losse eindjes. Voor mij is ons contact zo een los eindje, ik hoop voor haar dat ze daar vrede mee heeft.
We wisten het niet maar we merkte het wel. De buurvrouw heeft een “kort” ziektebed gehad en ik hoop dat ze niet te veel heeft geleden. Ook al was een boe of bah niet meer aan de orde, ik wens je vrede. Rust zacht. Ik wens de nabestaanden alle sterkte en wijsheid toe en ik hoop dat ze dit onvermijdelijke gebeuren tijdig een plaatsje kunnen geven.
Yosy.
Update; dinsdag 14 september 10.15 uur, een buurvrouw moest toevallig vanmorgen even bij ons zijn om wat op te halen. Ze was verbaasd dat wij niet naar de crematie gingen om 11.00 uur. Volgens mij had ze met ons mee willen rijden.
