Begin 2010, de allermoeilijkste beslissing van mijn leven. Mijn lieve zoons achter laten bij mijn ex. Zij zou weg gaan en ik zou met mijn twee geweldige zonen in ons huisje blijven wonen maar ze ging niet. Het ging niet meer. De spanningen waren voor niemand goed en ik had de liefde van mijn leven leren kennen. Het was goed ook al is de pijn van zo een vergaande beslissing niet te omschrijven.
De oudste was 10 en de jongste 7. Ik weet dat ik ze genoeg had voorbereid op een eerlijk en verantwoorde toekomst. Mijn, voor de buitenwereld ogende schijnbare vrije opvoeding had, voor mij een oorzaak en gevolg basis. Ik erger me er blauw aan als iemand (mijn moeder) trots roept dat het de laatste jaren dat ze bij mijn ex zijn gebleven, toch nog goed is gekomen met hun opvoeding, dat het zulke heerlijke vriendelijke jongens zijn geworden (ja ma, ze kunnen net zoals hun vader goed op hun tenen lopen!). Tuurlijk is het goed gekomen met ze alleen om daarvoor de veren bij mijn ex in haar stevige kont te drukken? Alsof ik een puinhoop van hun opvoeding maakte. Nee, de heerlijke eerlijke, open en realistische jongens die ze nu zijn geworden is mede te danken aan de basis die ik in hun eerste levensjaren heb gelegd. (En mijn ex dan? Nou zij beschuldigde mij van geestelijke mishandeling en onderdrukking. Schijnbaar heeft ze gedaan waartoe ik haar gedwongen had en voede ze de jongens net zo op alsdat ik dat deed. Ik ben mij er echter niet van bewust dat mijn persoonlijkheid zo ver ging. Ik kom daar later waarschijnlijk nog wel een keer op terug).
Ik ben ziek, ik was ziek. De jongens hebben mij niet anders gekent als ziek. Een voirdeel dat het ziek zijn met zich mee bracht is dat ik verschillende periodes veel thuis ben geweest. In hun eerste levensjaren heb ik veel van ze mogen genieten. Was ik niet ziek thuis dan was ik aan het werk. Ik werkte in de kinderopvang en kon ze tijdens hun kinderdagverblijfleeftijd mee nemen. Deze 10 jaar zijn ondanks mijn depressie dankzij hun, gelukkige jaren geweest.
Februari 2010. Ik heb met heel veel pijn in mijn hart afscheid van ze genomen. Wanneer ik dit opschrijf voel ik nog steeds de pijn en heb ik eigenlijk de behoefte om mijn tranen de vrije loop te laten. Ik weet niet hoe de jongens het hebben ervaren maar voor mij was het vrij laten eigenlijk 10 jaar te vroeg. Ik weet nu in ieder geval waar mijn hart zit en dat daar pijn in kan gaan zitten. Ik verhuisde naar Limburg om daar een nieuw leven op te bouwen met mijn lieve Anja.
De afstand tussen Assen en Limburg was te groot om de jongens elk weekend te zien dus er werd afgesproken dat ze om de 3 weken een weekend bij mij zouden komen. Wat onwennig zijn ze de eerste keer naar Limburg gekomen. Hun 2 oudere stiefbroeren waren spannend en interessant maar de nieuwigheid was er snel vanaf, zij leiden hun eigen leven en gingen door met waar ze mee bezig waren.
Mijn 2 zonen. 1 Keer in de 3 weken mocht ik ze even bij me hebben maar ik was ziek. De weekenden dat ze bij me waren vergde veel van me. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als dat kon “leuke” dingen met ze te doen. Veel de stad in, verbouwen, knutselen en schilderen. Tussen de 3 weken door probeerde ik zo veel mogelijk via het internet contact met ze te onderhouden. Ik kon compleet in paniek raken wanneer ze niet snel genoeg antwoord gaven of dat het leek dat ze me negeerde. Tuurlijk negeerde ze me niet, ze leefden steeds meer hun eigen leven. Halsstarrig probeerde ik deel te nemen aan dit eigen leven. Frustraties tot gevolg. Frustraties waar zij ook last van hebben moeten hebben gehad. Ze hebben nooit geklaagd. Ik ging langzaam nog verder kapot, ik miste ze verschrikkelijk.
* Oude blogpost geplaatst op yosy.nl.
De laatste jaren hebben ze steeds meer rekening met me moeten gaan houden. Papa is ziek en dat heeft zeker gevolgen voor hen. Steeds vaker kwam het voor dat ik weekenden moest afzeggen omdat ik te ziek was. Belangrijke gebeurtenissen heb ik aan me voorbij moeten laten gaan. De sorry’s die ik daarvoor produceerde worden altijd afgedaan als “Niet sorry zeggen papa, jij kunt er ook niets aan doen!”. Wanneer ik nu contact met ze heb dan vragen ze altijd geïnteresseerd hoe het met me gaat. Ook al gaat het niet goed, het voelt gemeend wanneer ze zeggen dat ze het vervelend vinden. Ik voel liefde en acceptatie.
Afgelopen weken zijn ze weer bij me geweest. Ze hebben mede dankzij de hulp van mijn steun en toeverlaat Anja, boven verwachting de hele rit uitgezeten. Ik heb niets bijzonders met ze kunnen doen maar ook dit werd zonder protest geaccepteerd. Ze zijn volgens mij tot rust gekomen en zijn goed uitgerust weer naar huis gegaan. Hun leven, waar ik gelukkig een klein stukje van mag uitmaken met liefde en zonder mokken.
Papa is ziek, jullie hebben daar helaas ook maar mee te handelen. Jullie doen het goed!
Respect! Yosy (ik hou van jullie)
