Het raast, een storm in een glas water, windkracht 12. De ene gedachte krijgt nog niet de kans om uitgedacht te zijn of de volgende gedachten knalt er al weer overheen. Meerdere gedachten over meerdere onderwerpen tegelijkertijd en dwars door elkaar heen. Mijn gedachten gaan snel maar soms zo snel dat ik ze zelf niet meer bij kan houden. Zo snel dat ik moeite heb om, wanneer dat nodig is, zonder in de knoop te raken me te uiten. Ik struikel over woorden en zinnen kan ik niet afmaken. Mijn gedachten zijn al een gedachte verder en stuiteren in het rond.
Het lukt me niet om duidelijk te maken wat ik wil vertellen. Ik check en dubbelcheck of mijn verhaal overkomt want mijn gedachten zijn al weer met de volgende bezig. Bij het einde van een niet afgemaakte zin weet ik al niet meer waar het begin over ging. Ik tril van binnen als een op hol geslagen locomotief. Ik zweet en mijn hart lijkt wel een mitrailleur, alleen de mensen die mij echt kennen laten me rustig in mijn waarde.
Een pilletje, een Oxasepammetje, ook al voelt het als een mokerslag, geeft me weer wat rust. Rust genoeg om mijn slaaptekort weer een klein beetje in te halen. Rust om weer gewoon na te kunnen denken. Rust.
Het is hollen of stilstaan. Ben ik Depri dan ben ik niet vooruit te branden, heb ik zo een stuiterbui dan wil ik zoveel te gelijk dat alles gedoemd is te mislukken. Mislukken in mijn ogen, in mijn belevingswereld. Depri is niet leuk maar hyper nog minder. Depri is vertrouwd en beschermend, hyper is desastreus. Niet alleen omdat alles lijkt te mislukken maar ook omdat het zo vermoeiend is.
Yosy
