De rationaliteit van de dag hangt als zware gordijnen om mijn bed heen wanneer ik ’s morgens mijn ogen open doe. Een verlangen om weer mijn bed in te duiken al voordat ik überhaupt opgestaan ben uit bed is groot. Ik verlang naar de late avond, dan mag ik weer gaan slapen. Plannen genoeg maar de magneet die mij via de wc, de Senseo, richting de bank leidt is zo sterk dat elke ander voornemen een berg gelijk de Alpen wordt. Een sigaret. Met een beetje geluk krijg ik mee wat er op het nieuws is en kan ik de moed verzamelen om even voor het huis onder het afdakje plaats te nemen.
Ondanks dit enerverende begin, begin ik soms aan de beklimming van de Alpen. Hoe hoog de berg ook lijkt, soms lukt het om via een omweg niet de hele dag aan de bankmagneet vast te blijven zitten en hem te bedwingen. Minimaal brengt de dagtocht me naar de winkel om de hoognodige boodschappen te doen. Dit gaat gepaard met het besef dat ik anders ben. Ik kan een lach laten zien maar geloof er niet in dat andere mensen die geloven. Hij is onderdeel van grimas die het masker met zich mee brengt. De mondhoeken staan omhoog terwijl de magneet blijft trekken. Ik wil hier zijn, omdat ik niet anders kan. Ik verlang naar mijn bed, niet om te slapen maar om mijn “voelen” niet te hoeven voelen. De logica verplicht me iets te zeggen maar eigenlijk zeg ik niets en hoop ik dat er niets terug gezegd wordt. Geluiden die andere mensen maken moet ik laten bezinken om ze te kunnen begrijpen. Wanneer ik de rationaliteit verlies is het alsof iedereen chinees spreekt. Geconsenteerd probeer ik te reageren. Thuis gekomen hoef ik de berg niet terug proberen over te komen. De magneet in de bank is sterk genoeg om mezelf weer meteen in de startpositie te plaatsen. De steen in mijn hoofd wordt te groot.
Misschien later nog maar een volgende poging…….. moet meer gebeuren vandaag.
Elke actie en elke reactie kost een stukje van de dwangmatige gedachte van het even niet hoeven voelen van het “voelen”. Elke actie verlangt een rationele verantwoording en de gedachten hebben altijd de neiging om hun eigen onlogische weg te kiezen. Ze dreigen meermalen onder te sneeuwen in de wirwar van mogelijkheden zonder concreet te worden. Wanneer ik de rationele gedachten los laat en mee ga in de onlogische tegenhangers dan wordt de berg voorzien van een dal waarin alleen nog maar vooruit gekeken kan worden. De top van de berg wordt onbereikbaar en de top zien is al helemaal niet mogelijk. De rationaliteit moet ik vasthouden want anders worden de lege gedachten zeer donkere gedachten met vervelende consequenties.
Hulp is er genoeg. Technieken genoeg om uit valkuil van de dalen te blijven maar zodra het gevecht en het rationeel denken de overhand nemen dan haken de mensen die het kunnen weten af, zij weten het verder ook niet meer, ze hebben tenslotte hun werk gedaan. Pillen maken het allemaal nog wat ingewikkelder.
Hoe ouder ik wordt hoe meer moeite het me kost om de berg te bedwingen en hoe meer ik verlang naar even niet te hoeven voelen dat ik voel. De lege doos wordt steeds harder en leger. Steeds moeilijker om te doordringen en te overwinnen. De berg wordt steeds hoger en de kans om naar het dal te verlangen steeds groter. Het gevecht wordt steeds zwaarder terwijl de energie steeds minder gevoed wordt. De rationaliteit is tijdelijk. De regie meedogenloos.
Met verbazing komt er soms een stukje tekst uit mijn vingers. Verbazing omdat de letters woorden vormen en verbazing over de dingen waarover ik me verbaas en mijn stukjes kan schrijven. Ze moeten van ver komen en het gemak van vroeger ligt vaak aan de andere kant van de berg. De opluchting is groot wanneer er iets concreets op het scherm verschijnt en het logisch lijkt. Een iets plezieriger gevoel zit hem in de kleine dingetjes. Mijn vrouw, de katten en mijn kinderen, ze zijn er en zullen er ook altijd zijn. Kleine blinkjes in de rationaliteit en samen met de kleine overwinningen, kostbaar.
Als ik ’s avond de zware gordijnen van mijn bed sluit zie ik al weer op naar de morgen, de rationaliteit van de dag. Als ik ’s avond de zware gordijnen van mijn bed sluit Even niet de leegte, het voelen hoeven te voelen. Rumineren heeft de rationaliteit mij afgeleerd. De oxazepam en het pilsje doen hun werk……………….. Slaap zacht, morgen fris weer op.
Yosy 🙁
