Vrienden zijn er om je te besodemieteren, achter je rug om over je te roddelen. Vrienden zijn er om je achterbaks te behandelen en te bestelen. Vrienden zijn er om je belachelijk te maken. Vrienden zijn er om je pijn te doen.
Echte vrienden zijn er om mee te lachen, te huilen en om lief te hebben. Echte vrienden help je en helpen jou als je dat nodig hebt. Echte vrienden oordelen niet maar zijn eerlijk en doen je geen pijn.
Echte vrienden zijn zeldzaam en daar ben je zuinig op!
Yosy
Begin 2010, de allermoeilijkste beslissing van mijn leven. Mijn lieve zoons achter laten bij mijn ex. Zij zou weg gaan en ik zou met mijn twee geweldige zonen in ons huisje blijven wonen maar ze ging niet. Het ging niet meer. De spanningen waren voor niemand goed en ik had de liefde van mijn leven leren kennen. Het was goed ook al is de pijn van zo een vergaande beslissing niet te omschrijven.
Vanuit een sluier van mist probeer ik te leven op een zo een eerlijk mogelijke manier. Ik leef niet met de intentie steeds mijn andere wang toe te keren maar ga er van uit dat ik krijgt waar ik recht op heb. Hoe pijnlijk het misschien mag klinken, ik ga er van uit dat ik de dingen die ik op mijn pad tegen kom, ik met een rede tegen kom. Elk sprankje hoop, elke tegenslag elke overwinning heeft een betekenis. Elk sprankje hoop, elke tegenslag elke overwinning maakt me sterker en completer en maakt mij tot de persoon die ik ben.
Ach ik ben ook wel eens somber. Ik noem dat ook niet meteen een depressie. Stel je niet zo aan. Een veel gehoorde opvatting over een veel voorkomende ziekte die meer met je doet dan veel mensen denken. Een beknopte opsomming;
Zo, het rondje voor vandaag alweer gelopen. Gisteren was een belangrijke dag. Na al heel lang met hoofdpijn rond te lopen had ik eindelijk een afspraak bij een neuroloog.
Een paar weken geleden was ik voor de tigste keer naar de huisarts geweest voor mijn hoodfpijn. De remedie die hij aandroeg waren wat ontspanningsoefeningen voor mijn nek en schouders. Oefeningen die ik in het verleden al vaker gedaan heb zonder een voldaan resulaat. De huisarts merkte op dat ik het niet eens was met zijn oplossing en daar bleef het bij.
Stichting Dierenlot is in mijn ogen een stichting die goed werk verricht zonder dat het management exorbitante hoge salarissen verdiend. Het jaarverslag van 2015 googeld wel met bedragen die exclusief btw zijn en de berekening van managment vergoeding naar bruto jaarsalaris van de twee directeuren is niet erg inzichtelijk. Maar dan nog, de genoemde bedragen, zelfs wanneer je van de hoogst genoemde bedragen uit gaat, zijn acceptaalbel.
Zo, je bent nu lang genoeg ziek geweest! Je gooit maar een steen door de ruiten van je ouders en je gaat weer aan het werk (Uitspraak UWV keuringsarts in Assen begin van de 21ste eeuw)!
“Een diep gevoel van leegte en zwart heeft mijn leven gekleurd. Een gevoel van waardeloosheid en uitzichtloosheid heeft mij omarmt als een deken van genot. Een vriendschap die alles overheerst en die mijn andere gevoelens te niet heeft gedaan. Mij vertrouwdheid in goede en slechte tijden. Een gevoel dat zo intens en vertrouwd aanvoelt dat het het enigste gevoel is dat ik nog ken en weet te waarderen. Een waardering die de wens naar een nog donkerdere en rustigere plaats doet verlangen. Een plaats die alleen van mij vandaan wordt gehouden door de gevoelens die ik heb voor de levende wezens in mijn directe omgeving. Laat ik die los dan komt mijn diepste wens tot vervulling en verlaat ik deze plaats, en begin een reis die mij rust en vertrouwen zal geven.
Mijn grootste vriend en mijn ergste vijand. Steeds neem je meer plaats in mijn hart. Niets laat je daar voor ongeschonden. Alles moet voor je wijken, mijn vrienden, mijn werk, mijn vriendin en mijn kinderen. Straks ik zelf? Alleen nog zwart en een leeg gevoel, is dat wat je wil? Ik hou van jou en toch haat ik je. Ik wil je omarmen je bent zo vertrouwd, maar ik moet je afstoten. Mij krijg je niet! Laat nog iets bestaan!” (geschreven door mij toen ik in een van mijn diepste depressieve periodes zat.)
Opgesloten in mijn hoofd. Mijn wereld is verdoofd. De minuten lijken dagen, ze vervagen zonder vragen. Prikkels komen binnen, maar vormen geen zinnen. Alles gaat aan mij voorbij. Ik zit opgesloten, ik ben niet vrij. Hoe lang blijft dit nog duren? Ik kan het niet zelf sturen. De grip volledig kwijt. Geen berouw alleen een oneindige strijd. Ik hoop dat ik uiteindelijk zal winnen. Weet alleen niet waar te beginnen.
Yosy
Ik heb tijdens mijn studententijd op kamers gewoond. Ik deelde de badkamer, gang, keuken en terras met een aantal andere studenten. Natuurlijk was het een echte studentenboel en werd er niet altijd even zorgvuldig met de hygiëne om gegaan en moest er om de zoveel tijd gezamenlijk schoon gemaakt worden. Regels, ja we hadden basis regels. Regels die gezamenlijk opgesteld werden en waar iedereen zich zo veel mogelijk aan hield.
