Ben ik nu zo dom? Snap ik er gewoon helemaal niets van? Mijn blogs zijn voor mezelf en iedereen mag naar gelang hij wil meelezen. Reacties op artikelen plaats ik maar die zijn zeldzaam. Ik vind het ook helemaal niet erg dat artikelen die ik schrijf bijna door niemand gelezen worden. Ik schrijf ze immers voor mezelf, het helpt me om mijn gedachten een beetje te ordenen.
Vanmorgen heeft de NOS een opmerkelijk artikel geplaatst over vrouwenrechten in Saudi-Arabië. (Saudische vrouwen willen af van tweederangs burgerschap.) Het artikel gaat over het tweederangs burgerschap van vrouwen. De beperkingen die hen door de Saudische overheid wordt opgelegd. Vrouwen mogen in Saudi-Arabië niets doen zonder daar toestemming voor te hebben van hun voogd. De voogd is vaak de man of broer en soms zelfs de zoon van de vrouw. Voor deze Saudische vrouwen zeer vernederend.
Het raakt mij persoonlijk. Persoonlijk omdat het Medelanders zijn die klakkeloos andere nalopen en naroepen zonder echt na te denken over wat ze zeggen. Persoonlijk omdat het gemak waarmee een groep van mijn medelanders er voor kiezen om hun “ellende” en verontwaardiging af te wimpelen op een groep mensen die dat niet verdienen. Schaapjesgedrag in het jezelf beter voelen dan een ander. Een ander die zo ie zo al een veel zwakkere positie in onze maatschappij hebben en vrijwel geen weerwoord kunnen geven. Gebrek aan lef. Het niet in hun hoofd halen om echte oorzaken aan de kaak te stellen.
Soms komt er een actie voor een goed doel voorbij waarvan ik zoiets heb, ja, daar doe ik aan mee. Een aantal weken geleden was het weer zo ver.
Leven in een wereld gekleurd door een overvloed aan gevoelens, net zoveel als de regenboog aan kleuren telt. Wanneer je alle kleuren bij elkaar doet blijft er alleen zwart over. Zo zwart dat er alleen een overvloed aan kleur zal zijn. Net zoals je door de bomen het bos niet meer kunt zien zal door de overvloed aan kleuren alleen nog maar het zwart zich aan je tonen. Als alle gevoelens je wereld binnen treden en zo overweldigend zijn dat er alleen nog maar een diep zwart verlangen over blijft weet dan dat dat je leven kan verrijken, wanneer je wat afstand neemt. Zoveel afstand dat je de kleur nuances weer kunt ontwaren en je voelt hoe rijk je eigenlijk kunt zijn.
Yosy
Gedachten zijn als spinnen. Spinnen kriebelen door je hoofd en verdwijnen in de kleinste donkerste hoekjes zodat je ze niet meer vindt. Spinnen voeden zich met de schimmen van ervaringen alsof het vliegjes zijn die verstrikt raken in hun web. Hun sluwheid is verwarrend, de waarheid lijkt altijd waar, zoals hun web glinstert in de ochtend dauw. Spinnen fluisteren zo zacht dat je denkt te verstaan wat ze zeggen maar het is alleen maar gewisper. Spinnen zijn met zovelen maar toch zo alleen. Gedachten zijn als spinnen, ze leven in je hoofd.
Morgen weer naar de Neuroloog. Als het goed is krijg ik de uitslag van de MRI. Een onderzoek om me gerust te stellen. De kans dat er iets op te zien is dat niet klopt is erg klein maar daar is het onderzoek ook niet op gericht. Gewoon om mij (en Anja) gerust te stellen. De hoofdpijn lijkt erger geworden te zijn de afgelopen dagen. Een ibuprofen helpt alleen tegen de kiespijn die ik heb aan de holle kies, rechts boven in mijn mond. Als ik aan de zijkant van de kies een tandenstoker steek dan komt de punt van de tandenstoker er aan de bovenkant weer uit. Mijn tandarts is ooit begonnen deze kies op te knappen maar is er op mijn verzoek mee gestopt. Bruintje kon het niet meer trekken. Lang leven de ziektekostenverzekering die zo iets fundamenteels als tandzorg alleen vergoed vanuit een duur aanvullend pakket. Binnenkort toch maar eens echt ruzie met iemand gaan maken. Ruzie die uitloopt op een ouderwetse knokpartij. Hopen dat ik dan een flinke vuistslag op de rechterkant van mijn gezicht krijg zodat de kies er vanzelf uitrolt. Maar dat is weer een heel ander verhaal……..
Zelf ben ik nooit gepest. Was ik al een buitenbeentje dat pestgedrag opriep dan had ik dat over mezelf afgeroepen. Wie gaat er dan ook op een school, voornamelijk bezocht door mensen met een landbouw achtergrond, als (New Waver) punker rond lopen. Dat is vragen om reacties.
Mijn eigen cocoon. Een veilige plaats waar niets hoeft en alles mag. Mee kabbelen met de stroom en vooral niet mijn hoofd oprichten. Richt je je hoofd wel op dan, geheid, je bent de bok. Ik merk dat voor mij één ding heel belangrijk is en dat is gerechtigheid.
Gisteren was het zo ver. De techniek staat voor niets. Ik werd om 17.30 uur in het ziekenhuis verwacht om eens goed onder handen genomen te worden. Al is het maar om mezelf (en Anja) gerust te stellen. Liggend op een harde ondergrond met een plastic harnas over mijn hoofd werd ik de witte tunnel in geschoven. In mijn hand een rubber balletje om in te knijpen, mocht er iets aan de hand zijn. Op mijn oren een grote koptelefoon met de harde vrolijke muziek van SkyRadio.
